READINGS: ST. DOMINIC

Invitatory Psalm & BACK


Psalm 42: Hebrew English     Then BACK

Psalm 77: Hebrew English     Then BACK

Psalm 145A: Hebrew English     Then BACK

1 Corinthians 2:1-16

    ἔκρινα γὰρ ἐμαυτῷ τοῦτο, τὸ μὴ πάλιν ἐν λύπῃ πρὸς ὑμᾶς ἐλθεῖν:
      εἰ γὰρ ἐγὼ λυπῶ ὑμᾶς, καὶ τίς ὁ εὐφραίνων με εἰ μὴ ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ;
      καὶ ἔγραψα τοῦτο αὐτὸ ἵνα μὴ ἐλθὼν λύπην σχῶ ἀφ' ὧν ἔδει με χαίρειν,
      πεποιθὼς ἐπὶ πάντας ὑμᾶς ὅτι ἡ ἐμὴ χαρὰ πάντων ὑμῶν ἐστιν.
      ἐκ γὰρ πολλῆς θλίψεως καὶ συνοχῆς καρδίας ἔγραψα ὑμῖν διὰ πολλῶν δακρύων,
      οὐχ ἵνα λυπηθῆτε ἀλλὰ τὴν ἀγάπην ἵνα γνῶτε ἣν ἔχω περισσοτέρως εἰς ὑμᾶς.
εἰ δέ τις λελύπηκεν, οὐκ ἐμὲ λελύπηκεν, ἀλλὰ ἀπὸ μέρους, ἵνα μὴ ἐπιβαρῶ, πάντας ὑμᾶς.
ἱκανὸν τῷ τοιούτῳ ἡ ἐπιτιμία αὕτη ἡ ὑπὸ τῶν πλειόνων,
ὥστε τοὐναντίον μᾶλλον ὑμᾶς χαρίσασθαι καὶ παρακαλέσαι,
μή πως τῇ περισσοτέρᾳ λύπῃ καταποθῇ ὁ τοιοῦτος.
διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς κυρῶσαι εἰς αὐτὸν ἀγάπην:
εἰς τοῦτο γὰρ καὶ ἔγραψα ἵνα γνῶ τὴν δοκιμὴν ὑμῶν, εἰ εἰς πάντα ὑπήκοοί ἐστε.
ᾧ δέ τι χαρίζεσθε, κἀγώ: καὶ γὰρ ἐγὼ ὃ κεχάρισμαι,
εἴ τι κεχάρισμαι, δι' ὑμᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ,
ἵνα μὴ πλεονεκτηθῶμεν ὑπὸ τοῦ σατανᾶ,
οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήματα ἀγνοοῦμεν.

ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν Τρῳάδα εἰς τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ,
καὶ θύρας μοι ἀνεῳγμένης ἐν κυρίῳ,
οὐκ ἔσχηκα ἄνεσιν τῷ πνεύματί μου τῷ μὴ εὑρεῖν με Τίτον τὸν ἀδελφόν μου,
ἀλλὰ ἀποταξάμενος αὐτοῖς ἐξῆλθον εἰς Μακεδονίαν.
τῷ δὲ θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ
καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι' ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ:
ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις,
οἷς μὲν ὀσμὴ ἐκ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ ὀσμὴ ἐκ ζωῆς εἰς ζωήν. καὶ πρὸς ταῦτα τίς ἱκανός;


Jordan of Saxony, Libellus de principiis Ordinis Praedicatorum

Tanta morum honestate pollebat beatus Dominicus, tanto divini fervoris impetu ferebatur, ut ipsum esse vas honoris et gratiae, vas ornatum omni lapide pretioso haud dubie probaretur. Inerat ei firma valde mentis aequalitas, nisi cum ad compassionem et misericordiam turbaretur; et quia cor gaudens exhilarat faciem, placidam interioris hominis compositionem manifesta de foris beniginitate ac vultus hilaritate prodebat. Tantam autem servabat in his, quae secundum Deum rationabiliter fieri concepisset, cordis constantiam, ut vix aut numquam semel enuntiatum cum digna deliberatione sermonem acquiesceret immutare. Et cum multa in eius facie, sicut commemoratum est, de bonae conscientiae testimonio semper eluceret hilaritas, lux tamen vultus eius non cadebat in terram.
Denique per hanc omnium sibi facile vendicabat amorem; omnium sine difficultate mox, ut cum aspicerent, illabebatur affectibus. Ubicumque versaretur sive in via cum sociis aut in domo cum hospite reliquaque familia, aut inter magnates et principes et praelatos, semper aedificatoriis affluebat sermonibus, abundabat exemplis, quibus ad amorem Christi saeculive contemptum audientium animi flecterentur. Ubique virum evangelicum verbo se exhibebat et opere.
Tempore diurno cum fratribus sociisve nemo communior, nemo iucundior. Nocturnis horis nemo vigiliis et obsecrationibus per omnem modum instantior. Ad vesperum demorabatur ei fletus et ad matuninum laetitia. Diem impartiebatur proximis, noctem Deo, sciens quoniam in die mandavit Dominus misericordiam suam et nocte canticum eius. Flebat autem uberrime atque creberime, et fuerunt ei lacrimae suae panes die ac nocte; die quidem tunc magis, cum missarum crebra et quotidiana celebararet sollemnia, nocte vero cum super omnes infatigabilibus excubaret vigiliis.
Erat ei pernoctandi in ecclesiis creberrima consuetudo usque adeo, ut vix aut raro certum ad quiescendum lectulum videretur habere. Orabat igitur noctibus et perseverabat vigilans, quantum a fragilitate corporis extorquere potuisset. Et cum tandem lassitudine succedente et lentescente spiritu, somni interpellaret necessitas, sive ante altare sive alio quocumque loco, aut certe super lapidem instar patriarchae Iacob capite reclinato, paululum requiescens rursus evigilabat ad spiritum orationisque fervorem.
Omnes homines largo excipiebat caritatis sinu, et cum omnes diligeret, ab omnibus amabatur. Gaudere cum gaudentibus, flere cum flentibus sibi proprium vendicabat, affluens pietate et se totum in proximorum curam atque miserorum compassionem effundens. Hoc etiam cunctis eum faciebat gratissimum, quod simplici gradiens via, nullum unquam in verbo vel opere duplicitatis aut fictionis praetendebat vistigium.
Verus erat paupertatis amator, vilibus utens indumentis. Et in cibo simul ac potu modum temperatissimum observabat, delicata vitans et libenter simplici pulmento contentus, habens firmum suae carnis imperium, et utens vino sic temperate limphato, ut necessitati satisfaciens corporali numquam subtilem eius ac tenuem spiritum hebetaret.


Te Deum [English]
Prayer