ORDINARY TIME: EVEN YEARS

WEEK 9

SUNDAY
Galatians 1:1-12

Παῦλος ἀπόστολος, οὐκ ἀπ' ἀνθρώπων οὐδὲ δι' ἀνθρώπου
ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ θεοῦ πατρὸς τοῦ ἐγείραντος αὐτὸν ἐκ νεκρῶν,
καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ πάντες ἀδελφοί,
ταῖς ἐκκλησίαις τῆς Γαλατίας:
χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ,
τοῦ δόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν
ὅπως ἐξέληται ἡμᾶς ἐκ τοῦ αἰῶνος τοῦ ἐνεστῶτος πονηροῦ
κατὰ τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ καὶ πατρὸς ἡμῶν,
ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων: ἀμήν.

θαυμάζω ὅτι οὕτως ταχέως μετατίθεσθε
ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ
εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο:
      εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς
      καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ.
            ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ
            εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν,
            ἀνάθεμα ἔστω.
      ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω,
      εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω.
ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν θεόν;
ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν;
εἰ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην.

γνωρίζω γὰρ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ' ἐμοῦ
ὅτι οὐκ ἔστιν κατὰ ἄνθρωπον:
οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτό,
οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι' ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Augustine of Hippo, Commentary on Galatians, Preface (PL 35, 2105-2107)

Causa propter quam scribit apostolus ad galatas, haec est, ut intelligant gratiam dei id se cum agere, ut sub lege iam non sint. cum enim praedicata eis esset euangelii gratia, non defuerunt quidam ex circumcisione quamuis christiani nomine nondum tamen tenentes ipsum gratiae beneficium et adhuc uolentes esse sub oneribus legis, quae dominus deus imposuerat non iustitiae seruientibus sed peccato iustam scilicet legem iniustis hominibus dando ad demonstranda peccata eorum non auferenda; non enim aufert peccata nisi gratia fidei, quae per dilectionem operatur, sub hac ergo gratia iam galatas constitutos illi uolebant constituere sub oneribus legis asseuerantes nihil eis prodesse euangelium, nisi circumciderentur et ceteras carnales iudaici ritus obseruationes subirent.

Et ideo paulum apostolum suspectum habere coeperant, a quo illis euangelium praedicatum erat, tamquam non tenentem disciplinam ceterorum apostolorum, qui gentes cogebant iudaizare. cesserat enim talium hominum scandalis apostolus petrus et in simulationem ductus erat, tamquam et ipse hoc sentiret nihil prodesse gentibus euangelium, nisi onera legis implerent, a qua simulatione idem apostolus paulus eum reuocat, sicut in hac ipsa epistola docet.

Talis quidem quaestio est et in epistola ad romanos: uerumtamen uidetur aliquid interesse, quod ibi contentionem ipsum dirimit litem que componit, quae inter eos, qui ex iudaeis et eos, qui ex gentibus crediderant, orta erat, cum illi tamquam ex meritis operum legis sibi redditum euangelii praemium arbitrarentur, quod praemium incircumcisis tamquam immeritis nolebant dari, illi contra iudaeis se praeferre gestirent tamquam interfectoribus domini. in hac uero epistola ad eos scribit, qui iam commoti erant auctoritate illorum, qui ex iudaeis erant et ad obseruationes legis cogebant; coeperant enim eis credere, tamquam paulus apostolus non uera praedicasset, quod eos circumcidi noluisset. et ideo sic coepit: miror, quod sic tam cito transferimini ab eo, qui uos uocauit in gloriam christi, in aliud euangelium.

Hoc ergo exordio causae quaestionem breuiter insinuauit. quamquam et ipsa salutatione, cum dicit se apostolum non ab hominibus neque per hominem, quod in nulla alia epistola dixisse inuenitur, satis ostendit et illos, qui talia persuadebant, non esse a deo sed ab hominibus et ceteris apostolis, quantum ad auctoritatem testimonii euangelici pertinet, imparem se haberi non oportere, quandoquidem non ab hominibus neque per hominem, sed per iesum christum et deum patrem se apostolum nouerit.

GOSPELS FOR THE THREE CYCLES
*A* , *B* , *C*
Te Deum [English]
Prayer

MONDAY
Galatians 1:13—2:10

ἠκούσατε γὰρ τὴν ἐμὴν ἀναστροφήν ποτε ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ,
ὅτι καθ' ὑπερβολὴν ἐδίωκον τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ καὶ ἐπόρθουν αὐτήν,
καὶ προέκοπτον ἐν τῷ Ἰουδαϊσμῷ ὑπὲρ πολλοὺς συνηλικιώτας ἐν τῷ γένει μου,
περισσοτέρως ζηλωτὴς ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων.
ὅτε δὲ εὐδόκησεν ὁ θεὸς ὁ ἀφορίσας με ἐκ κοιλίας μητρός μου
καὶ καλέσας διὰ τῆς χάριτος αὐτοῦ
ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοὶ ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν,
εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι,
οὐδὲ ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα πρὸς τοὺς πρὸ ἐμοῦ ἀποστόλους,
ἀλλὰ ἀπῆλθον εἰς Ἀραβίαν, καὶ πάλιν ὑπέστρεψα εἰς Δαμασκόν.
      ἔπειτα μετὰ ἔτη τρία ἀνῆλθον εἰς Ἱεροσόλυμα ἱστορῆσαι Κηφᾶν,
      καὶ ἐπέμεινα πρὸς αὐτὸν ἡμέρας δεκαπέντε:
      ἕτερον δὲ τῶν ἀποστόλων οὐκ εἶδον, εἰ μὴ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν τοῦ κυρίου.
      ἃ δὲ γράφω ὑμῖν, ἰδοὺ ἐνώπιον τοῦ θεοῦ ὅτι οὐ ψεύδομαι.
      ἔπειτα ἦλθον εἰς τὰ κλίματα τῆς Συρίας καὶ τῆς Κιλικίας.
      ἤμην δὲ ἀγνοούμενος τῷ προσώπῳ ταῖς ἐκκλησίαις τῆς Ἰουδαίας ταῖς ἐν Χριστῷ,
      μόνον δὲ ἀκούοντες ἦσαν ὅτι ὁ διώκων ἡμᾶς ποτε
      νῦν εὐαγγελίζεται τὴν πίστιν ἥν ποτε ἐπόρθει,
      καὶ ἐδόξαζον ἐν ἐμοὶ τὸν θεόν.
2       ἔπειτα διὰ δεκατεσσάρων ἐτῶν πάλιν ἀνέβην εἰς Ἱεροσόλυμα μετὰ Βαρναβᾶ,
            συμπαραλαβὼν καὶ Τίτον:
            ἀνέβην δὲ κατὰ ἀποκάλυψιν:
            καὶ ἀνεθέμην αὐτοῖς τὸ εὐαγγέλιον ὃ κηρύσσω ἐν τοῖς ἔθνεσιν,
            κατ' ἰδίαν δὲ τοῖς δοκοῦσιν, μή πως εἰς κενὸν τρέχω ἢ ἔδραμον.
            ἀλλ' οὐδὲ Τίτος ὁ σὺν ἐμοί, Ἕλλην ὤν, ἠναγκάσθη περιτμηθῆναι:
            διὰ δὲ τοὺς παρεισάκτους ψευδαδέλφους,
            οἵτινες παρεισῆλθον κατασκοπῆσαι τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν ἣν ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,
            ἵνα ἡμᾶς καταδουλώσουσιν:
            οἷς οὐδὲ πρὸς ὥραν εἴξαμεν τῇ ὑποταγῇ,
            ἵνα ἡ ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου διαμείνῃ πρὸς ὑμᾶς.
            ἀπὸ δὲ τῶν δοκούντων εἶναί τι―
            ὁποῖοί ποτε ἦσαν οὐδέν μοι διαφέρει: πρόσωπον ὁ θεὸς ἀνθρώπου οὐ λαμβάνει―
            ἐμοὶ γὰρ οἱ δοκοῦντες οὐδὲν προσανέθεντο,
            ἀλλὰ τοὐναντίον ἰδόντες ὅτι πεπίστευμαι τὸ εὐαγγέλιον τῆς ἀκροβυστίας
            καθὼς Πέτρος τῆς περιτομῆς,
            ὁ γὰρ ἐνεργήσας Πέτρῳ εἰς ἀποστολὴν τῆς περιτομῆς ἐνήργησεν καὶ ἐμοὶ εἰς τὰ ἔθνη,
            καὶ γνόντες τὴν χάριν τὴν δοθεῖσάν μοι,
            Ἰάκωβος καὶ Κηφᾶς καὶ Ἰωάννης, οἱ δοκοῦντες στῦλοι εἶναι,
            δεξιὰς ἔδωκαν ἐμοὶ καὶ Βαρναβᾷ κοινωνίας,
            ἵνα ἡμεῖς εἰς τὰ ἔθνη, αὐτοὶ δὲ εἰς τὴν περιτομήν:
            μόνον τῶν πτωχῶν ἵνα μνημονεύωμεν,
            ὃ καὶ ἐσπούδασα αὐτὸ τοῦτο ποιῆσαι.

Tertullian, Outlawing heretics, 20:1-9; 21:3; 22:8-10 (CCL 1, 201-204)

Christus Iesus, Dominus noster, permittat dicere interim, quisquis est, cuiuscumque Dei filius, cuiuscumque materiae homo et Deus, cuiuscumque fidei praeceptor, cuiuscumque mercedis repromissor, quid esset, quid fuisset, quam patris uoluntatem administraret, quid homini agendum determinaret, quamdiu in terris agebat, ipse pronuntiabat siue populo palam, siue discentibus seorsum, ex quibus duodecim praecipuos lateri suo allegerat destinatos nationibus magistros.

Itaque uno eorum decusso reliquos undecim digrediens ad patrem post resurrectionem iussit ire et docere nationes tinguendas in Patrem et in Filium et in Spiritum sanctum.

Statim igitur apostoli - quos haec appellatio missos interpretatur - adsumpto per sortem duodecimo Matthia in locum Iudae ex auctoritate prophetiae quae est in psalmo Dauid, consecuti promissam uim Spiritus sancti ad uirtutes et eloquium, primo per Iudaeam contestata fide in Iesum Christum et ecclesiis institutis, dehinc in orbem profecti eamdem doctrinam eiusdem fidei nationibus promulgauerunt.

Et perinde ecclesias apud unamquamque ciuitatem condiderunt, a quibus traducem fidei et semina doctrinae ceterae exinde ecclesiae mutuatae sunt et cottidie mutuantur ut ecclesiae fiant. Ac per hoc et ipsae apostolicae deputantur ut soboles apostolicarum ecclesiarum.

Omne genus ad originem suam censeatur necesse est. Itaque tot ac tantae ecclesiae una est illa ab apostolis prima, ex qua omnes. Sic omnes primae et omnes apostolicae, dum una omnes. Probant unitatem communicatio pacis et appellatio fraternitatis et contesseratio hospitalitatis. Quae iura non alia ratio regit quam eiusdem sacramenti una traditio...

Quid autem praedicauerint, id est quid illis Christus reuelauerit, et hic praescribam non aliter probari debere nisi per easdem ecclesias quas ipsi apostoli condiderunt, ipsi eis praedicando tam uiua, quod aiunt, uoce quam per epistolas postea...

Dixerat plane aliquando: Multa habeo adhuc loqui uobis, sed non potestis modo ea sustinere, tamen adiiciens: Cum uenerit ille spiritus ueritatis, ipse uos deducet in omnem ueritatem, ostendit illos nihil ignorasse quos omnem ueritatem consecuturos per spiritum ueritatis repromiserat. Et utique impleuit repromissum, probantibus actis apostolorum descensum spiritus sancti.

TUESDAY
Galatians 2:11—3:14

      ὅτε δὲ ἦλθεν Κηφᾶς εἰς Ἀντιόχειαν,
      κατὰ πρόσωπον αὐτῷ ἀντέστην, ὅτι κατεγνωσμένος ἦν.
      πρὸ τοῦ γὰρ ἐλθεῖν τινας ἀπὸ Ἰακώβου μετὰ τῶν ἐθνῶν συνήσθιεν:
      ὅτε δὲ ἦλθον, ὑπέστελλεν καὶ ἀφώριζεν ἑαυτόν, φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς.
      καὶ συνυπεκρίθησαν αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ Ἰουδαῖοι,
      ὥστε καὶ Βαρναβᾶς συναπήχθη αὐτῶν τῇ ὑποκρίσει.
      ἀλλ' ὅτε εἶδον ὅτι οὐκ ὀρθοποδοῦσιν πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ εὐαγγελίου,
      εἶπον τῷ Κηφᾷ ἔμπροσθεν πάντων,
      εἰ σὺ Ἰουδαῖος ὑπάρχων ἐθνικῶς καὶ οὐχὶ Ἰουδαϊκῶς ζῇς,
      πῶς τὰ ἔθνη ἀναγκάζεις Ἰουδαΐζειν;
ἡμεῖς φύσει Ἰουδαῖοι καὶ οὐκ ἐξ ἐθνῶν ἁμαρτωλοί,
εἰδότες δὲ ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ,
καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν,
ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου,
ὅτι ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶσα σάρξ.
εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί,
ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο.
εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ, παραβάτην ἐμαυτὸν συνιστάνω.
ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον ἵνα θεῷ ζήσω.
Χριστῷ συνεσταύρωμαι:
ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός:
ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ
τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.
οὐκ ἀθετῶ τὴν χάριν τοῦ θεοῦ:
εἰ γὰρ διὰ νόμου δικαιοσύνη, ἄρα Χριστὸς δωρεὰν ἀπέθανεν.

3 ὦ ἀνόητοι Γαλάται, τίς ὑμᾶς ἐβάσκανεν,
οἷς κατ' ὀφθαλμοὺς Ἰησοῦς Χριστὸς προεγράφη ἐσταυρωμένος;
τοῦτο μόνον θέλω μαθεῖν ἀφ' ὑμῶν,
ἐξ ἔργων νόμου τὸ πνεῦμα ἐλάβετε ἢ ἐξ ἀκοῆς πίστεως;
οὕτως ἀνόητοί ἐστε; ἐναρξάμενοι πνεύματι νῦν σαρκὶ ἐπιτελεῖσθε;
τοσαῦτα ἐπάθετε εἰκῇ; εἴ γε καὶ εἰκῇ.
ὁ οὖν ἐπιχορηγῶν ὑμῖν τὸ πνεῦμα καὶ ἐνεργῶν δυνάμεις ἐν ὑμῖν ἐξ ἔργων νόμου ἢ ἐξ ἀκοῆς πίστεως;
καθὼς Ἀβραὰμ ἐπίστευσεν τῷ θεῷ, καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην.
γινώσκετε ἄρα ὅτι οἱ ἐκ πίστεως, οὗτοι υἱοί εἰσιν Ἀβραάμ.
προϊδοῦσα δὲ ἡ γραφὴ ὅτι ἐκ πίστεως δικαιοῖ τὰ ἔθνη
ὁ θεὸς προευηγγελίσατο τῷ Ἀβραὰμ ὅτι ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πάντα τὰ ἔθνη.
ὥστε οἱ ἐκ πίστεως εὐλογοῦνται σὺν τῷ πιστῷ Ἀβραάμ.
      ὅσοι γὰρ ἐξ ἔργων νόμου εἰσὶν ὑπὸ κατάραν εἰσίν:
      γέγραπται γὰρ ὅτι ἐπικατάρατος πᾶς ὃς οὐκ ἐμμένει
      πᾶσιν τοῖς γεγραμμένοις ἐν τῷ βιβλίῳ τοῦ νόμου τοῦ ποιῆσαι αὐτά.
      ὅτι δὲ ἐν νόμῳ οὐδεὶς δικαιοῦται παρὰ τῷ θεῷ δῆλον,
      ὅτι ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται:
      ὁ δὲ νόμος οὐκ ἔστιν ἐκ πίστεως,
      ἀλλ' ὁ ποιήσας αὐτὰ ζήσεται ἐν αὐτοῖς.
      Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα,
      ὅτι γέγραπται, ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου,
      ἵνα εἰς τὰ ἔθνη ἡ εὐλογία τοῦ Ἀβραὰμ γένηται ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ,
      ἵνα τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πνεύματος λάβωμεν διὰ τῆς πίστεως.

Origen, Homily 8 on Genesis, 6,8,9 (PG 12, 206-209 - no Greek)

«Post haec accepit,» inquit, «Abraham ligna ad holocaustum, et superposuit ea Isaac filio suo, et accepit ignem in manibus suis, et gladium, et abierunt simul.» Quod ipse sibi ligna ad holocaustum portat Isaac, illa figura est, quod et Christus ipse sibi baiulavit crucem, et tamen portare ligna ad holocaustum sacerdotis officium est. Fit ergo ipse hostia, et sacerdos. Sed quod et additur, «et abierunt ambo simul,» ad hoc refertur. Cum enim Abraham velut sacrificaturus ignem portaret et cultrum, Isaac non vadit post ipsum, sed cum ipso, ut ostendatur cum ipso pariter fungi sacerdotio.

Quid post haec? «Dixit,» inquit, «Isaac ad Abraham patrem suum: Pater.» Et haec pro tempore a filio prolata tentationis est vox. Quomodo enim putas immolandus filius per hanc vocem viscera paterna concussit? Et quamvis Abraham rigidior esset pro fide, reddit tamen etiam ipse affectionis vocem, et respondit: «Quid est, fili? At ille: Ecce,» inquit, «ignis et ligna, ubi ovis est ad holocaustum; Ad haec respondit Abraham: Deus providebit sibi ovem ad holocaustum, fili.»

Movet me Abrahae satis diligens et cauta responsio. Nescio quid videbat in spiritu, quia non de praesenti, sed de futuro dicit: «Deus providebit ipse sibi ovem»; futura respondit filio de praesentibus requirenti. Ipse namque sibi Dominus ovem providebat in Christo...

«Extendit,» inquit, «Abraham manum suam, ut acciperet gladium, et iugularet filium suum, et vocavit eum angelus Domini de coelo, et dixit: Abraham, Abraham. At ille dixit: Ecce ego. Et dixit: Ne iniicias manum tuam super puerum, neque facias ei quidquam. Nunc enim cognovi quia tu times Deum»... Nos vero conferamus haec cum Apostoli dictis, ubi dicit de Deo: «Qui proprio Filio suo non pepercit, sed pro nobis omnibus tradidit illum.» Vide Deum magnifica cum hominibus liberalitate certantem. Abraham mortalem filium non moriturum obtulit Deo, Deus immortalem filium pro omnibus tradidit morti...

«Et respiciens,» inquit, «Abraham oculis suis vidit, et ecce aries tenebatur cornibus in virgulto Sabech.» Diximus, puto, in superioribus quod Isaac formam gereret Christi, sed et aries hic nihilominus formam Christi gerere videtur. Sed quomodo Christo uterque conveniat, et Isaac qui non est iugulatus, et aries qui iugulatus est, operae pretium est noscere. Christus Verbum Dei est, sed «Verbum caro factum est»...

Patitur ergo Christus, sed in carne; et pertulit mortem, sed caro, cuius hic aries forma est: sicut et Ioannes dicebat: «Ecce agnus Dei, ecce qui tollit peccata mundi.» Verbum vero in incorruptione permansit, quod est secundum spiritum Christus, cuius imago est Isaac. Ideo ipse et hostia est, et pontifex secundum spiritum. Nam qui offert hostiam Patri secundum carnem, ipse in altari crucis offertur.

WEDNESDAY
Galatians 3:15—4:7

ἀδελφοί, κατὰ ἄνθρωπον λέγω:
ὅμως ἀνθρώπου κεκυρωμένην διαθήκην οὐδεὶς ἀθετεῖ ἢ ἐπιδιατάσσεται.
τῷ δὲ Ἀβραὰμ ἐρρέθησαν αἱ ἐπαγγελίαι καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ.
οὐ λέγει, καὶ τοῖς σπέρμασιν, ὡς ἐπὶ πολλῶν,
ἀλλ' ὡς ἐφ' ἑνός, καὶ τῷ σπέρματί σου, ὅς ἐστιν Χριστός.
τοῦτο δὲ λέγω: διαθήκην προκεκυρωμένην ὑπὸ τοῦ θεοῦ
ὁ μετὰ τετρακόσια καὶ τριάκοντα ἔτη γεγονὼς νόμος οὐκ ἀκυροῖ,
εἰς τὸ καταργῆσαι τὴν ἐπαγγελίαν.
εἰ γὰρ ἐκ νόμου ἡ κληρονομία, οὐκέτι ἐξ ἐπαγγελίας:
τῷ δὲ Ἀβραὰμ δι' ἐπαγγελίας κεχάρισται ὁ θεός.

τί οὖν ὁ νόμος; τῶν παραβάσεων χάριν προσετέθη,
ἄχρις οὗ ἔλθῃ τὸ σπέρμα ᾧ ἐπήγγελται, διαταγεὶς δι' ἀγγέλων ἐν χειρὶ μεσίτου.
ὁ δὲ μεσίτης ἑνὸς οὐκ ἔστιν, ὁ δὲ θεὸς εἷς ἐστιν.
ὁ οὖν νόμος κατὰ τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ θεοῦ; μὴ γένοιτο:
εἰ γὰρ ἐδόθη νόμος ὁ δυνάμενος ζῳοποιῆσαι, ὄντως ἐκ νόμου ἂν ἦν ἡ δικαιοσύνη.
ἀλλὰ συνέκλεισεν ἡ γραφὴ τὰ πάντα ὑπὸ ἁμαρτίαν
ἵνα ἡ ἐπαγγελία ἐκ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ δοθῇ τοῖς πιστεύουσιν.
      πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα
      συγκλειόμενοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι.
      ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν:
      ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν.
      πάντες γὰρ υἱοὶ θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
      ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε:
      οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην,
      οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος,
      οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ:
      πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
      εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστέ, κατ' ἐπαγγελίαν κληρονόμοι.
4 λέγω δέ, ἐφ' ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν,
οὐδὲν διαφέρει δούλου κύριος πάντων ὤν,
ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶν καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός.
οὕτως καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἤμεθα δεδουλωμένοι:
ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,
ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,
ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.
ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸ πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν,
κρᾶζον, αββα ὁ πατήρ.
ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος ἀλλὰ υἱός:
εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος διὰ θεοῦ.

Ambrose of Milan, Letter 35, 4-6,13 (PL 16 [ed. 1845] 1078-1079. 1081)

Qui spiritu, inquit, facta carnis mortificat vivet. Nec mirum si vivat, cum 'filius dei fiat, qui habet spiritum dei', adeo filius dei, ut non accipiat spiritum servitutis, sed spiritum adoptionis filiorum, eo usque, ut 'testimonium spiritui nostro sanctus spiritus reddat quod sumus filii dei'. Testimonium autem hoc est sancti spiritus, quod ipse est qui clamat in cordibus nostris abba, pater, sicut ad Galatas scriptum est. Sed et illud grande testimonium quod filii sumus dei, quia sumus heredes dei, coheredes autem Christi. Coheres autem est eius, qui 'conglorificatur' ei, conglorificatur vero ille, qui patiendo pro ipso 'conpatitur' ei.

Et ut hortetur nos ad passionem, adiungit quia omnia 'quae patimur, minora sunt et indigna', quorum pro laboribus tanta rependatur futurorum merces bonorum, quae revelabitur in nobis, cum ad dei imaginem reformati gloriam eius facie ad faciem aspicere meruerimus.

Et ut magnitudinem revelationis futurae extolleret, addidit quod 'et creatura hanc revelationem expectet filiorum dei, quae nunc vanitati subiecta est, non sponte, sed in spe', quia sperat de Christo gratiam ministerii sui, vel quia et ipsa liberabitur a servitute corruptionis, ut adsumatur in libertatem gloriae filiorum dei, ut sit una libertas creaturae et filiorum dei, cum revelata fuerit eorum gloria. Verum nunc dum revelatio procrastinatur, congemescit omnis creatura expectans adoptionis et redemptionis nostrae gloriam, parturiens iam illum spiritum salutis et volens liberari a vanitatis servitio...

Non ergo nos moveat, quod ita scriptum est: Qui primitias spiritus habentes ipsi intra nos ingemescimus adoptionem filiorum expectantes, redemptionem corporis nostri. Sensus enim apertus est, eo quod primitias spiritus habentes ingemescunt adoptionem filiorum expectantes, quae adoptio filiorum redemptio totius corporis est, quando facie ad faciem quasi dei filius per adoptionem videbit illud divinum et aeternum bonum. Est enim 'adoptio filiorum' in ecclesia domini, quando 'clamat spiritus abba, pater', sicut habes ad Galatas. Sed illa erit perfecta, quando resurgent omnes in incorruptione, honore, gloria, qui mereantur 'faciem dei videre'; tunc enim vere redemptam se humana iudicabit condicio. Unde apostolus gloriatur dicens quia spe salvi facti sumus; salvat enim spes, sicut et fides, de qua dicitur: Fides tua te salvum fecit.

THURSDAY
Galatians 4:8-31

ἀλλὰ τότε μὲν οὐκ εἰδότες θεὸν ἐδουλεύσατε τοῖς φύσει μὴ οὖσιν θεοῖς:
νῦν δὲ γνόντες θεόν, μᾶλλον δὲ γνωσθέντες ὑπὸ θεοῦ,
πῶς ἐπιστρέφετε πάλιν ἐπὶ τὰ ἀσθενῆ καὶ πτωχὰ στοιχεῖα,
οἷς πάλιν ἄνωθεν δουλεύειν θέλετε;
ἡμέρας παρατηρεῖσθε καὶ μῆνας καὶ καιροὺς καὶ ἐνιαυτούς.
φοβοῦμαι ὑμᾶς μή πως εἰκῇ κεκοπίακα εἰς ὑμᾶς.
      γίνεσθε ὡς ἐγώ, ὅτι κἀγὼ ὡς ὑμεῖς, ἀδελφοί, δέομαι ὑμῶν.
      οὐδέν με ἠδικήσατε:
      οἴδατε δὲ ὅτι δι' ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς εὐηγγελισάμην ὑμῖν τὸ πρότερον,
      καὶ τὸν πειρασμὸν ὑμῶν ἐν τῇ σαρκί μου οὐκ ἐξουθενήσατε οὐδὲ ἐξεπτύσατε,
      ἀλλὰ ὡς ἄγγελον θεοῦ ἐδέξασθέ με, ὡς Χριστὸν Ἰησοῦν.
      ποῦ οὖν ὁ μακαρισμὸς ὑμῶν;
      μαρτυρῶ γὰρ ὑμῖν ὅτι εἰ δυνατὸν τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν ἐξορύξαντες ἐδώκατέ μοι.
      ὥστε ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν;
      ζηλοῦσιν ὑμᾶς οὐ καλῶς, ἀλλὰ ἐκκλεῖσαι ὑμᾶς θέλουσιν, ἵνα αὐτοὺς ζηλοῦτε.
      καλὸν δὲ ζηλοῦσθαι ἐν καλῷ πάντοτε, καὶ μὴ μόνον ἐν τῷ παρεῖναί με πρὸς ὑμᾶς, τέκνα μου,
      οὓς πάλιν ὠδίνω μέχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν:
      ἤθελον δὲ παρεῖναι πρὸς ὑμᾶς ἄρτι, καὶ ἀλλάξαι τὴν φωνήν μου, ὅτι ἀποροῦμαι ἐν ὑμῖν.
λέγετέ μοι, οἱ ὑπὸ νόμον θέλοντες εἶναι, τὸν νόμον οὐκ ἀκούετε;
γέγραπται γὰρ ὅτι Ἀβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν,
ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας.
ἀλλ' ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται,
ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας δι' ἐπαγγελίας.
ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα:
αὗται γάρ εἰσιν δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν Ἁγάρ.
τὸ δὲ Ἁγὰρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ Ἀραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν Ἰερουσαλήμ,
δουλεύει γὰρ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς.
ἡ δὲ ἄνω Ἰερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶν μήτηρ ἡμῶν:
γέγραπται γάρ, εὐφράνθητι, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα:
ῥῆξον καὶ βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα:
ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα.
ὑμεῖς δέ, ἀδελφοί, κατὰ Ἰσαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐστέ.
ἀλλ' ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκεν τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτως καὶ νῦν.
ἀλλὰ τί λέγει ἡ γραφή;
ἔκβαλε τὴν παιδίσκην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς,
οὐ γὰρ μὴ κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας.
διό, ἀδελφοί, οὐκ ἐσμὲν παιδίσκης τέκνα ἀλλὰ τῆς ἐλευθέρας.

Augustine of Hippo, Commentary on Galatians, 37-38 (PL 35, 2131-2132)

Dicit autem [apostolus]: estote sicut et ego, qui utique, cum iudaeus natus sim, iam ista carnalia spirituali diiudicatione contemno. quoniam et ego sicut uos, id est homo sum. deinde oportune ac decenter facit eos recolere caritatem suam, ne tamquam inimicum illum deputent. dicit enim: fratres, precor uos, nihil me laesistis, tamquam si diceret: ne ergo putetis, quod ego laedere uos cupiam...

hoc dicit etiam: filioli mei, ut tamquam parentem utique imitentur. quos iterum, inquit, parturio, donec christus formetur in uobis.

magis hoc ex persona matris ecclesiae locutus est, nam et alibi dicit: factus sum paruulus in medio uestrum, tamquam si nutrix foueat filios suos.

formatur autem christus in credente per fidem in interiore homine uocato in libertatem gratiae miti et humili corde, non se iactante de operum meritis, quae nulla sunt, sed ab ipsa gratia meritum aliquod inchoante, quem possit dicere minimum suum, id est seipsum, ille qui ait: cum enim fecistis uni ex minimis meis, mihi fecistis. formatur enim christus in eo, qui formam accipit christi, formam autem accipit christi, qui adhaeret christo dilectione spirituali.

ex hoc enim fit, ut huius imitatione sit, quod ille, quantum gradu suo sinitur: qui enim dicit se in christo manere, ait iohannes, debet, quomodo ille ambulauit, et ipse ambulare.

sed cum homines a matribus concipiantur, ut formentur, iam formati autem parturiantur, ut nascantur, potest mouere, quod dictum est: quos iterum parturio, donec christus formetur in uobis. nisi parturitionem hanc pro curarum angoribus positam intelligamur, quibus eos parturiuit, ut nascerentur in christo, et iterum parturit propter pericula seductionis, quibus eos conturbari uidet. sollicitudo autem talium de illis curarum, qua se quodammodo parturire dicit, tamdiu esse poterit, donec perueniant in mensuram aetatis plenitudinis christi, ut iam non moueantur omni uento doctrinae.

non ergo propter initium fidei, quo iam nati erant, sed propter robur et perfectionem dictum est: quos iterum parturio, donec christus formetur in uobis. hanc parturitionem aliis uerbis etiam alibi commendat, ubi dicit: incursus in me cotidianus, sollicitudo omnium ecclesiarum.

FRIDAY
Galatians 5:1-25

τῇ ἐλευθερίᾳ ἡμᾶς Χριστὸς ἠλευθέρωσεν:
στήκετε οὖν καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε.
ἴδε ἐγὼ Παῦλος λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν περιτέμνησθε Χριστὸς ὑμᾶς οὐδὲν ὠφελήσει.
μαρτύρομαι δὲ πάλιν παντὶ ἀνθρώπῳ περιτεμνομένῳ
ὅτι ὀφειλέτης ἐστὶν ὅλον τὸν νόμον ποιῆσαι.
κατηργήθητε ἀπὸ Χριστοῦ οἵτινες ἐν νόμῳ δικαιοῦσθε, τῆς χάριτος ἐξεπέσατε.
      ἡμεῖς γὰρ πνεύματι ἐκ πίστεως ἐλπίδα δικαιοσύνης ἀπεκδεχόμεθα.
      ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία,
      ἀλλὰ πίστις δι' ἀγάπης ἐνεργουμένη.
      ἐτρέχετε καλῶς: τίς ὑμᾶς ἐνέκοψεν τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι;
      ἡ πεισμονὴ οὐκ ἐκ τοῦ καλοῦντος ὑμᾶς.
      μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ.
ἐγὼ πέποιθα εἰς ὑμᾶς ἐν κυρίῳ ὅτι οὐδὲν ἄλλο φρονήσετε:
ὁ δὲ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τὸ κρίμα, ὅστις ἐὰν ᾖ.
ἐγὼ δέ, ἀδελφοί, εἰ περιτομὴν ἔτι κηρύσσω, τί ἔτι διώκομαι;
ἄρα κατήργηται τὸ σκάνδαλον τοῦ σταυροῦ.
ὄφελον καὶ ἀποκόψονται οἱ ἀναστατοῦντες ὑμᾶς.

ὑμεῖς γὰρ ἐπ' ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί:
μόνον μὴ τὴν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμὴν τῇ σαρκί,
ἀλλὰ διὰ τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις.
ὁ γὰρ πᾶς νόμος ἐν ἑνὶ λόγῳ πεπλήρωται, ἐν τῷ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.
      εἰ δὲ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ' ἀλλήλων ἀναλωθῆτε.
      λέγω δέ, πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε.
      ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός:
      ταῦτα γὰρ ἀλλήλοις ἀντίκειται, ἵνα μὴ ἃ ἐὰν θέλητε ταῦτα ποιῆτε.
            εἰ δὲ πνεύματι ἄγεσθε, οὐκ ἐστὲ ὑπὸ νόμον.
      φανερὰ δέ ἐστιν τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστιν πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια,
      εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρις, ζῆλος, θυμοί, ἐριθείαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις,
      φθόνοι, μέθαι, κῶμοι, καὶ τὰ ὅμοια τούτοις,
      ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς προεῖπον
      ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν.
ὁ δὲ καρπὸς τοῦ πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη,
μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραΰτης, ἐγκράτεια:
κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστιν νόμος.

      οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασιν καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις.
      εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν.

Gregory Nazianzen, Sermon 7, on the death of his brother Cesar, 23-24 (PG 35, 786-787)

«Τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ»; Τί τὸ καινὸν τοῦτο περὶ ἐμὲ μυστήριον; Μικρός εἰμι καὶ μέγας, ταπεινὸς καὶ ὑψηλός, θνητὸς καὶ ἀθάνατος, ἐπίγειος καὶ οὐράνιος· ἐκεῖνα μετὰ τοῦ κάτω κόσμου, ταῦτα μετὰ τοῦ Θεοῦ· ἐκεῖνα μετὰ τῆς σαρκός, ταῦτα μετὰ τοῦ πνεύματος. Χριστῷ συνταφῆναί με δεῖ, Χριστῷ συναναστῆ ναι, συγκληρονομῆσαι Χριστῷ, υἱὸν γενέσθαι Θεοῦ, θεὸν αὐτόν...

Τοῦτο ἡμῖν τὸ μέγα μυστήριον βούλεται· τοῦτο ἡμῖν ὁ ἐνανθρωπήσας δι' ἡμᾶς καὶ πτωχεύσας Θεός, ἵνα ἀνα στήσῃ τὴν σάρκα καὶ ἀνασώσηται τὴν εἰκόνα καὶ ἀναπλάσῃ τὸν ἄνθρωπον, ἵνα γενώμεθα οἱ πάντες ἓν ἐν Χριστῷ, γενομένῳ τὰ πάντα ἐν πᾶσιν ἡμῖν τελείως ὅσαπέρ ἐστιν αὐτός, ἵνα μηκέτι ὦμεν ἄρρεν καὶ θῆλυ, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, τὰ τῆς σαρκὸς γνωρίσματα, μόνον δὲ φέρωμεν ἐν ἡμῖν αὐτοῖς τὸν θεῖον χαρακτῆρα, παρ' οὗ καὶ εἰς ὃν γεγόναμεν, τοσοῦτον ἀπ' αὐτοῦ μορφωθέντες καὶ τυπωθέντες ὥστε καὶ ἀπὸ μόνου γινώσκεσθαι.

Καὶ εἴημέν γε ὅπερ ἐλπίζομεν, κατὰ τὴν μεγάλην Θεοῦ τοῦ μεγαλοδώρου φιλανθρωπίαν, ὃς μικρὰ αἰτῶν μεγάλα χαρίζεται νῦν τε καὶ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον τοῖς γνησίως αὐτὸν ἀγαπῶσι· πάντα στέγοντες, πάντα ὑπομένοντες διὰ τὴν εἰς αὐτὸν ἀγάπην τε καὶ ἐλπίδα, ἐπὶ πᾶσιν εὐχαριστοῦντες, δεξιοῖς τε ὁμοίως καὶ ἀριστεροῖς, ἡδέσι λέγω καὶ ἀνιαροῖς, ἐπειδὴ καὶ ταῦτα σωτηρίας ὅπλα πολλάκις οἶδεν ὁ λόγος, αὐτῷ παρακατα τιθέμενοι τὰς ἡμετέρας ψυχάς, τὰς τῶν προκαταλυόντων, ὥσπερ ἐν ὁδῷ κοινῇ τῶν ἑτοιμοτέρων...

Ὦ δέσποτα πάντων καὶ ποιητὰ καὶ διαφερόντως τοῦδε τοῦ πλάσματος, ὦ Θεὲ τῶν σῶν ἀνθρώπων καὶ πάτερ καὶ κυβερνῆτα, ὦ ζωῆς καὶ θανάτου κύριε, ὦ ψυχῶν ἡμετέρων ταμία καὶ εὐεργέτα, ὦ ποιῶν τὰ πάντα καὶ μετασκευάζων τῷ τεχνίτῃ Λόγῳ κατὰ καιρὸν καὶ ὡς αὐτὸς ἐπίστασαι τῷ βάθει τῆς σῆς σοφίας καὶ διοικήσεως, νῦν μὲν δέχοιο Καισάριον ἀπαρχὴν τῆς ἡμετέρας ἀποδημίας...

δέχοιο δὲ καὶ ἡμᾶς ὕστερον ἐν καιρῷ εὐθέτῳ, οἰκονομήσας ἐν τῇ σαρκὶ ἐφ᾽ ὅσον ἂν ᾖ συμφέρον· καὶ δέχοιό γε διὰ τὸν σὸν φόβον ἑτοιμα σθέντας, καὶ οὐ ταρασσομένους, οὐδὲ ὑποχωροῦντας ἐν ἡμέρᾳ τῇ τελευταίᾳ, καὶ βίᾳ τῶν ἐντεῦθεν ἀποσπωμένους, ὃ τῶν φιλοκόσμων ψυχῶν πάθος καὶ φιλοσάρκων, ἀλλὰ προθύμως πρὸς τὴν αὐτόθεν ζωὴν τὴν μακραίωνά τε καὶ μακαρίαν, τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

SATURDAY
Galatians 5:25—6:18

      μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες.
6
ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προλημφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι,
ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πραΰτητος,
σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς.
      ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε,
      καὶ οὕτως ἀναπληρώσετε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.
      εἰ γὰρ δοκεῖ τις εἶναί τι μηδὲν ὤν, φρεναπατᾷ ἑαυτόν:
      τὸ δὲ ἔργον ἑαυτοῦ δοκιμαζέτω ἕκαστος,
      καὶ τότε εἰς ἑαυτὸν μόνον τὸ καύχημα ἕξει καὶ οὐκ εἰς τὸν ἕτερον:
            ἕκαστος γὰρ τὸ ἴδιον φορτίον βαστάσει.
            κοινωνείτω δὲ ὁ κατηχούμενος τὸν λόγον τῷ κατηχοῦντι ἐν πᾶσιν ἀγαθοῖς.
      μὴ πλανᾶσθε, θεὸς οὐ μυκτηρίζεται:
      ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει:
      ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν,
      ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον.
τὸ δὲ καλὸν ποιοῦντες μὴ ἐγκακῶμεν,
καιρῷ γὰρ ἰδίῳ θερίσομεν μὴ ἐκλυόμενοι.
ἄρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας,
μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους τῆς πίστεως.

ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί.
ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί,
οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι,
μόνον ἵνα τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ μὴ διώκωνται:
οὐδὲ γὰρ οἱ περιτεμνόμενοι αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν,
ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται.
      ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,
      δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ κόσμῳ.
      οὔτε γὰρ περιτομή τί ἐστιν οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις.
      καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν,
      εἰρήνη ἐπ' αὐτοὺς καὶ ἔλεος,
      καὶ ἐπὶ τὸν Ἰσραὴλ τοῦ θεοῦ.
τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω,
ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω.
ἡ χάρις τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί: ἀμήν.

Walter of St. Victor (attributed), Sermon 3 on the triple glory of the cross, 5,6,7,9 (CCL CM 30, 252.253.254.255)

Absit michi gloriari nisi in cruce Domini nostri Iesu Christi, per quem michi mundus crucifixus est et ego mundo. Per gratiam Christi mundus, id est concupiscentiae mundi sunt crucifixae, et mortificatae, et extinctae, ut in me non regnent nec dominentur, nec me post se trahant; et ego mundo, per mala quae tolero...

Dominus nos monet, dicens: Qui uult uenire post me, abneget semetipsum, id est mundum in se crucifigat, et tollat crucem suam, id est se mundo. Idem enim est mundum sibi crucifigere et seipsum abnegare, et idem est se crucifigere mundo, quod est crucem tollere. Difficile est uoluntaria relinquere, id est ea quae uoluimus, sed multo difficilius seipsum abnegare, id est uoluntatem suam relinquere. Quod tamen necessarium est, si uolumus Christum sequi. Debet igitur miles Christi uoluntatem suam relinquere pro uoluntate alterius, non solum malam pro bona, sed etiam bonam suam pro bona alterius...

Imitator Christi dimittere uoluntatem suam debet non solum pro uoluntate superioris, sed etiam paris, sed etiam inferioris. Voluntatem suam relinquere pro uoluntate maioris, haec est uoluntas Dei bona; uoluntatem suam postponere pro uoluntate paris, haec est uoluntas Dei beneplacens; uoluntatem suam abscidere pro uoluntate minoris, haec est uoluntas Dei perfecta.

Et tollat crucem suam, id est amara et dura pro iustitia et ueritate patiatur. Haec est disciplina Christi gaudia praesentis uitae fugere et austere uiuere... bene nostis, fratres, quod in cithara inter duo ligna tenditur corda, sed ut bene sonet prius siccatur. Sic et Dauid noster, citharoedus, cordam carnis suae in deserto ad aestum solis siccauit, quadraginta diebus et noctibus ieiunans. Nunc bene siccatam in cruce sua eam extendit, et manu dilectionis cordam tetigit, et canticum amoris, uocem compassionis, sonum miserationis promisit, dicens: Pater, ignosce illis, quia nesciunt quid faciunt. O quanta est benignitas benignissimi Iesu, qui in tali hora tam benigne, tam pro malignis inimicis orauit!