ORDINARY TIME: ODD YEARS

WEEK 6

SUNDAY
1 Corinthians 6:12-20

πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ' οὐ πάντα συμφέρει.
πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ' οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος.
τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ, καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν:
ὁ δὲ θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει.
τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ ἀλλὰ τῷ κυρίῳ, καὶ ὁ κύριος τῷ σώματι:
ὁ δὲ θεὸς καὶ τὸν κύριον ἤγειρεν καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ.
      οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν;
      ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο.
      ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν;
      ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν.
      ὁ δὲ κολλώμενος τῷ κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστιν.
φεύγετε τὴν πορνείαν:
πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν,
ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει.
ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου πνεύματός ἐστιν,
οὗ ἔχετε ἀπὸ θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς:
δοξάσατε δὴ τὸν θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν.

Irenaeus, Against heresies, Liber 3, 19:1,3-20 (SC 34, 332.336-338)

Διὰ τοῦτο γὰρ ὁ Λὀγος ἄνθρωπος καὶ Υἱὸς ἀνθρώπου ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὁ ἄνθρωπος συγκραθεὶς τῷ Λόγῳ καὶ τὴν υἰοθεσίαν λαβὼν γένηται υἱὸς τοῦ Θεοῦ.

Οὐ γὰρ ἠδυνάμεθα ἄλλως μετασχεῖν τῆς ἀφθαρσίας καὶ τῆς ἀθανασίας, εἰ μὴ ἡνώθημεν τῇ ἀφθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀθανασίᾳ. Πῶς δὲ ἑνωθῆναι ἠδυνάμεθα τῇ ἀφθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀθανασίᾳ εἰ μὴ πρότερον ἡ ἀφθαρσία καὶ ἡ ἀθανασία ἐγένετο τουθ᾽ ὅπερ καὶ ἡμεῖς, «ἵνα καταποθῇ» τὸ φθαρὸν ὑπὸ τῆς ἀφθαρσίας καὶ «τὸ θνητὸν» ὑπὸ τῆς ἀθανασίας, «ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν»...

Οὗτος οὖν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεου ὁ Κύριος ἡμῶν, Λόγος ὑπάρχων τοῦ Πατρός, καὶ Υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐκ Μαρίας τῆς ἐξ ἀνθρώπων ἐχούσης τὸ γένος, τῆς καὶ αὐτῆς οὔσης ἀνθρώπου, ἔσχε τὴν κατ᾽ ἄνθρωπον γέννησιν, γενόμενος Υἱὸς ἀνθρώπου.

Διὰ τοῦτο καὶ αὐτὸς ὁ Κύριος ἔδωκεν ἡμῖν σημεῖον εἰς βάθος καὶ εἰς ὕψος, ὃ οὐκ ᾔτησεν ὁ ἄνθρωπος, ὅτι οὐδὲ προσεδόκησε παρθένον ἐγκύμονα γενέσθαι δυνηθῆναι, οὖσαν παρθένον, καὶ τεκεῖν υἱόν, καὶ τοῦτον τὸν τόκον «Θεὸν» εἶναι «μεθ᾽ ἡμῶν», καὶ καταβῆναι εἰς τὰ κατώτερα τῆς γῆς, ζητοῦντα τὸ πρόβατον τὸ ἀπολωλός, ὅπερ ἦν τὸ ἴδιον αὐτοῦ πλάσμα, καὶ ἀναβῆναι εἰς ὕψος, προσφέροντα καὶ παρατιθέμονον τῷ Πατρὶ τὸν ἀνευρημένον ἄνθρωπον, ἀπαρχὴν ἀναστάσεως ἀνθρώπου ἐν ἑαυτῷ ποιησάμενον, ἵνα, ὡς ἡ κεφαλὴ ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, οὕτως καὶ τὸ λοιπὸν σῶμα παντὸς ἀνθρώπου τοῦ εὑρισκομένου ἐν τῇ ζωῇ, πληρωθένος τοῦ χρόνου τῆς διὰ τὴν παρακοὴν αὐτοῦ κατακρίσεως, ἐγερθῇ, «διὰ τον ἁφῶν καὶ συνδέσμων» συνημμένον ἐστηριγμένον τε τῇ αὐξήσει τοῦ Θεοῦ, ἑνὸς ἑκάστου τῶν μελῶν ἔχοντος τὴν ἰδίαν καὶ ἁρμόζουσαν ἐν τῷ σώματι θέσιν·» Πολλαὶ γὰρ μοναὶ ἐν τοῖς τοῦ Πατρός, ὅτι καὶ πολλὰ μέλη ἐν τῷ σώματι.

Ἐμακροθύμησεν οὖν ὁ Θεὸς, ἀποστάντος τοῦ ἀνθρώπου, τὴν διὰ τοῦ Λόγου νίκην ἀποδοθησομένην αὐτῷ προϊδών· τελουμένης γὰρ τῆς δυνάμεως ἐν ἀσθενείᾳ, τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν μεγαλοπρεπεστάτην ἐκδείκνυε δύναμιν.

GOSPELS FOR THE THREE CYCLES
*A* , *B* , *C*
Te Deum [English]

Prayer

---

MONDAY
1 Corinthians 7:1-24

περὶ δὲ ὧν ἐγράψατε,
καλὸν ἀνθρώπῳ γυναικὸς μὴ ἅπτεσθαι:
διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω,
καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω.
τῇ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλὴν ἀποδιδότω, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρί.
ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει ἀλλὰ ὁ ἀνήρ:
ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει ἀλλὰ ἡ γυνή.
μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους, εἰ μήτι ἂν ἐκ συμφώνου πρὸς καιρὸν
ἵνα σχολάσητε τῇ προσευχῇ καὶ πάλιν ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἦτε,
ἵνα μὴ πειράζῃ ὑμᾶς ὁ σατανᾶς διὰ τὴν ἀκρασίαν ὑμῶν.
      τοῦτο δὲ λέγω κατὰ συγγνώμην, οὐ κατ' ἐπιταγήν.
      θέλω δὲ πάντας ἀνθρώπους εἶναι ὡς καὶ ἐμαυτόν:
      ἀλλὰ ἕκαστος ἴδιον ἔχει χάρισμα ἐκ θεοῦ, ὁ μὲν οὕτως, ὁ δὲ οὕτως.
      λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις, καλὸν αὐτοῖς ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ:
      εἰ δὲ οὐκ ἐγκρατεύονται γαμησάτωσαν,
      κρεῖττον γάρ ἐστιν γαμῆσαι ἢ πυροῦσθαι.
            τοῖς δὲ γεγαμηκόσιν παραγγέλλω, οὐκ ἐγὼ ἀλλὰ ὁ κύριος,
            γυναῖκα ἀπὸ ἀνδρὸς μὴ χωρισθῆναι―
            ἐὰν δὲ καὶ χωρισθῇ, μενέτω ἄγαμος ἢ τῷ ἀνδρὶ καταλλαγήτω―
            καὶ ἄνδρα γυναῖκα μὴ ἀφιέναι.
      τοῖς δὲ λοιποῖς λέγω ἐγώ, οὐχ ὁ κύριος:
      εἴ τις ἀδελφὸς γυναῖκα ἔχει ἄπιστον,
      καὶ αὕτη συνευδοκεῖ οἰκεῖν μετ' αὐτοῦ, μὴ ἀφιέτω αὐτήν:
      καὶ γυνὴ εἴ τις ἔχει ἄνδρα ἄπιστον,
      καὶ οὗτος συνευδοκεῖ οἰκεῖν μετ' αὐτῆς, μὴ ἀφιέτω τὸν ἄνδρα.
      ἡγίασται γὰρ ὁ ἀνὴρ ὁ ἄπιστος ἐν τῇ γυναικί,
      καὶ ἡγίασται ἡ γυνὴ ἡ ἄπιστος ἐν τῷ ἀδελφῷ:
      ἐπεὶ ἄρα τὰ τέκνα ὑμῶν ἀκάθαρτά ἐστιν, νῦν δὲ ἅγιά ἐστιν.
      εἰ δὲ ὁ ἄπιστος χωρίζεται, χωριζέσθω:
      οὐ δεδούλωται ὁ ἀδελφὸς ἢ ἡ ἀδελφὴ ἐν τοῖς τοιούτοις:
      ἐν δὲ εἰρήνῃ κέκληκεν ὑμᾶς ὁ θεός.
      τί γὰρ οἶδας, γύναι, εἰ τὸν ἄνδρα σώσεις;
      ἢ τί οἶδας, ἄνερ, εἰ τὴν γυναῖκα σώσεις;
εἰ μὴ ἑκάστῳ ὡς ἐμέρισεν ὁ κύριος, ἕκαστον ὡς κέκληκεν ὁ θεός, οὕτως περιπατείτω:
καὶ οὕτως ἐν ταῖς ἐκκλησίαις πάσαις διατάσσομαι.
περιτετμημένος τις ἐκλήθη; μὴ ἐπισπάσθω.
ἐν ἀκροβυστίᾳ κέκληταί τις; μὴ περιτεμνέσθω.
ἡ περιτομὴ οὐδέν ἐστιν, καὶ ἡ ἀκροβυστία οὐδέν ἐστιν, ἀλλὰ τήρησις ἐντολῶν θεοῦ.
ἕκαστος ἐν τῇ κλήσει ᾗ ἐκλήθη ἐν ταύτῃ μενέτω.
δοῦλος ἐκλήθης; μή σοι μελέτω: ἀλλ' εἰ καὶ δύνασαι ἐλεύθερος γενέσθαι, μᾶλλον χρῆσαι.
ὁ γὰρ ἐν κυρίῳ κληθεὶς δοῦλος ἀπελεύθερος κυρίου ἐστίν:
ὁμοίως ὁ ἐλεύθερος κληθεὶς δοῦλός ἐστιν Χριστοῦ.
τιμῆς ἠγοράσθητε: μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων.
ἕκαστος ἐν ᾧ ἐκλήθη, ἀδελφοί, ἐν τούτῳ μενέτω παρὰ θεῷ.

Augustine of Hippo, Sermon 37, on Old Testament passages, 2-3 (CCL 41, 448-451)

Et modo quando audistis: mulierem fortem quis inueniet? nolite putare de ecclesia dici quae latet, sed de illa ecclesia quae ab uno inuenta est ut neminem lateret. ergo describatur, laudetur, commendetur, amanda ab omnibus nobis ut mater, nam unius uxor est.

mulierem fortem quis inueniet? mulierem istam tam fortem quis non uidet? sed iam inuentam, iam eminentem, iam conspicuam, iam gloriosam, iam ornatam, iam lucidam, iam ut cito explicem toto terrarum orbe diffusam. pretiosior est autem lapidibus pretiosis, quae eiusmodi est. quid magnum, quia pretiosior est mulier haec lapidibus pretiosis? si modo humanas auaritias cogitetis, si ad proprietatem accipiantur lapides pretiosi, quid magnum est, quod quibuslibet lapidibus pretiosior inuenitur ecclesia? nulla talis comparatio est.

sed sunt lapides pretiosi in illa. tam pretiosi sunt lapides isti, ut uiui dicantur. sunt ergo lapides pretiosi ornantes eam, sed est ipsa pretiosior. uolo aliquid commendare caritati uestrae, quantum capio, quantum capitis, quantum timeo, quantum timere debetis, de his lapidibus pretiosis.

sunt in ecclesia lapides pretiosi, et semper fuerunt, docti, abundantes et scientia et eloquio et omni instructione legis. pretiosi plane isti lapides sunt. sed ex eorum numero quidam aberrauerunt ab ornamento mulieris huius. quantum enim pertinet ad doctrinam et eloquium unde fulget, lapis pretiosus - doctrina enim dominica fulget - lapis pretiosus erat cyprianus, sed mansit in huius ornamento. lapis pretiosus erat donatus, sed resiliuit a compage ornamenti... lapis pretiosus si non sit in ornamento huius mulieris, iacet in tenebris. opus illi erat ut in ornamento huius feminae permaneret, esset in compagine ornamenti eius. ego autem fidenter dixerim.

pretiosi lapides ideo dicti sunt, quia caro ualent. iam ille uilis est, pretium perdidit, qui non habet caritatem. doctrinam suam iactet licet, linguam suam iactet licet, audiat aestimatorem uerorum lapidum matronae huius. audiat, inquam, quemdam artificem ornamenti inspectorem. quid iactat linguas, non iam pretiosus, sed uilis lapis? si linguis hominum loquar, inquit, et angelorum, caritatem autem non habeam, factus sum sicut aeramentum sonans, aut cymbalum tinniens. ubi est lapis ille? non iam fulget, sed tinnit. ergo discite lapides aestimare, negotiatores regni caelorum. nullus uobis lapis placeat, praeter huius mulieris ornamentum. haec quae pretiosior est lapidibus pretiosis, ornamenti sui ipsa pretium est.

---

TUESDAY
1 Corinthians 7:25-40

            περὶ δὲ τῶν παρθένων ἐπιταγὴν κυρίου οὐκ ἔχω,
            γνώμην δὲ δίδωμι ὡς ἠλεημένος ὑπὸ κυρίου πιστὸς εἶναι.
            νομίζω οὖν τοῦτο καλὸν ὑπάρχειν διὰ τὴν ἐνεστῶσαν ἀνάγκην,
            ὅτι καλὸν ἀνθρώπῳ τὸ οὕτως εἶναι.
            δέδεσαι γυναικί; μὴ ζήτει λύσιν:
            λέλυσαι ἀπὸ γυναικός; μὴ ζήτει γυναῖκα.
            ἐὰν δὲ καὶ γαμήσῃς, οὐχ ἥμαρτες:
            καὶ ἐὰν γήμῃ ἡ παρθένος, οὐχ ἥμαρτεν.
            θλῖψιν δὲ τῇ σαρκὶ ἕξουσιν οἱ τοιοῦτοι, ἐγὼ δὲ ὑμῶν φείδομαι.

τοῦτο δέ φημι, ἀδελφοί, ὁ καιρὸς συνεσταλμένος ἐστίν:
τὸ λοιπὸν ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσιν,
καὶ οἱ κλαίοντες ὡς μὴ κλαίοντες, καὶ οἱ χαίροντες ὡς μὴ χαίροντες,
καὶ οἱ ἀγοράζοντες ὡς μὴ κατέχοντες,
καὶ οἱ χρώμενοι τὸν κόσμον ὡς μὴ καταχρώμενοι:
παράγει γὰρ τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου.
      θέλω δὲ ὑμᾶς ἀμερίμνους εἶναι.
      ὁ ἄγαμος μεριμνᾷ τὰ τοῦ κυρίου, πῶς ἀρέσῃ τῷ κυρίῳ:
      ὁ δὲ γαμήσας μεριμνᾷ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσῃ τῇ γυναικί, καὶ μεμέρισται.
      καὶ ἡ γυνὴ ἡ ἄγαμος καὶ ἡ παρθένος μεριμνᾷ τὰ τοῦ κυρίου,
      ἵνα ᾖ ἁγία καὶ τῷ σώματι καὶ τῷ πνεύματι:
      ἡ δὲ γαμήσασα μεριμνᾷ τὰ τοῦ κόσμου, πῶς ἀρέσῃ τῷ ἀνδρί.
            τοῦτο δὲ πρὸς τὸ ὑμῶν αὐτῶν σύμφορον λέγω,
            οὐχ ἵνα βρόχον ὑμῖν ἐπιβάλω,
            ἀλλὰ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπάρεδρον τῷ κυρίῳ ἀπερισπάστως.
            εἰ δέ τις ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ νομίζει ἐὰν ᾖ ὑπέρακμος,
            καὶ οὕτως ὀφείλει γίνεσθαι, ὃ θέλει ποιείτω: οὐχ ἁμαρτάνει: γαμείτωσαν.
      ὃς δὲ ἕστηκεν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἑδραῖος, μὴ ἔχων ἀνάγκην,
      ἐξουσίαν δὲ ἔχει περὶ τοῦ ἰδίου θελήματος,
      καὶ τοῦτο κέκρικεν ἐν τῇ ἰδίᾳ καρδίᾳ,
      τηρεῖν τὴν ἑαυτοῦ παρθένον, καλῶς ποιήσει:
      ὥστε καὶ ὁ γαμίζων τὴν ἑαυτοῦ παρθένον καλῶς ποιεῖ,
      καὶ ὁ μὴ γαμίζων κρεῖσσον ποιήσει.
γυνὴ δέδεται ἐφ' ὅσον χρόνον ζῇ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς:
ἐὰν δὲ κοιμηθῇ ὁ ἀνήρ, ἐλευθέρα ἐστὶν ᾧ θέλει γαμηθῆναι, μόνον ἐν κυρίῳ.
μακαριωτέρα δέ ἐστιν ἐὰν οὕτως μείνῃ, κατὰ τὴν ἐμὴν γνώμην,
δοκῶ δὲ κἀγὼ πνεῦμα θεοῦ ἔχειν.

Leo the Great, Treatise 90, 2-3 (CCL 138A, 558-561)

Angusta enim et ardua uia est quae ducit ad uitam, et nemo in eam gressum inferret, nemo uestigium promoueret, nisi difficiles aditus ipse se christus uiam faciendo reseraret, ut auctor itineris fiat possibilitas ambulantis, quia idem et introducit ad laborem et perducit ad requiem. In quo ergo nobis spes est aeternae uitae, in eodem est et forma patientiae. Si enim conpatimur, et conregnabimus, quoniam, ut apostolus ait, qui dicit se in christo manere, debet sicut ille ambulauit et ipse ambulare. Alioquin falsae professionis imagine utimur, si cuius nomine gloriamur, eius instituta non sequimur, quae utique nobis onerosa non essent et ab omnibus nos periculis liberarent, si nihil aliud quam quod amandum iubetur amaremus.

Duo namque amores sunt, ex quibus omnes prodeunt uoluntates, ita diuersae qualitatibus, sicut diuiduntur auctoribus. Rationalis enim animus, qui sine dilectione esse non potest, aut dei est amator aut mundi. In dilectione dei nulla nimia, in dilectione autem mundi cuncta sunt noxia. Et ideo aeternis bonis inseparabiliter inhaerendum, temporalibus uero transeunter utendum est, ut peregrinantibus nobis et ad patriam redire properantibus, quidquid de prosperitatibus mundi huius occurrerit, uiaticum sit itineris, non inlecebra mansionis. Ideo beatus apostolus praedicat dicens: Tempus breue est. Reliquum est ut qui habent uxores, tamquam non habentes sint, et qui flent, tamquam non flentes, et qui gaudent, tamquam non gaudentes, et qui emunt, tamquam non possidentes, et qui utuntur hoc mundo, tamquam non utantur. Praeterit enim figura huius mundi.

Sed quod de specie, de copia, de uarietate blanditur, non facile declinatur, nisi in ipsa uisibilium pulchritudine creator potius quam creatura diligatur, qui cum dicit: Diliges dominum deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota mente tua, et ex tota uirtute tua, in nullo nos ab amoris sui uinculis uult relaxari. Et cum huic praecepto proximi quoque copulat caritatem, imitationem nobis suae bonitatis indicit, ut quod diligit diligamus, et quod operatur operemur.

Quamuis enim dei agricultura simus et dei aedificatio, et neque qui plantat sit aliquid, neque qui rigat, sed qui incrementum dat deus, in omnibus tamen exigit nostri ministerii seruitutem, et dispensatores nos suorum uult esse donorum, ut qui dei fert imaginem, dei faciat uoluntatem. Propter quod in oratione dominica sacratissime dicimus: Adueniat regnum tuum, fiat uoluntas tua sicut in caelo et in terra. Quibus uerbis quid aliud postulamus, quam ut deus quem necdum sibi subdidit subdat, et sicut in caelo angelos, ita et in terra homines ministros suae faciat uoluntatis? Hoc autem petentes amamus deum, amamus et proximum, et non diuersa in nobis, sed una dilectio est, quando et seruum seruire, et dominum cupimus imperare.

---

WEDNESDAY
1 Corinthians 8:1-13

περὶ δὲ τῶν εἰδωλοθύτων, οἴδαμεν ὅτι πάντες γνῶσιν ἔχομεν.
ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.
εἴ τις δοκεῖ ἐγνωκέναι τι, οὔπω ἔγνω καθὼς δεῖ γνῶναι:
εἰ δέ τις ἀγαπᾷ τὸν θεόν, οὗτος ἔγνωσται ὑπ' αὐτοῦ.
      περὶ τῆς βρώσεως οὖν τῶν εἰδωλοθύτων οἴδαμεν ὅτι οὐδὲν εἴδωλον ἐν κόσμῳ,
      καὶ ὅτι οὐδεὶς θεὸς εἰ μὴ εἷς.
      καὶ γὰρ εἴπερ εἰσὶν λεγόμενοι θεοὶ εἴτε ἐν οὐρανῷ εἴτε ἐπὶ γῆς,
      ὥσπερ εἰσὶν θεοὶ πολλοὶ καὶ κύριοι πολλοί,
      ἀλλ' ἡμῖν εἷς θεὸς ὁ πατήρ, ἐξ οὗ τὰ πάντα καὶ ἡμεῖς εἰς αὐτόν,
      καὶ εἷς κύριος Ἰησοῦς Χριστός, δι' οὗ τὰ πάντα καὶ ἡμεῖς δι' αὐτοῦ.

      ἀλλ' οὐκ ἐν πᾶσιν ἡ γνῶσις:
      τινὲς δὲ τῇ συνηθείᾳ ἕως ἄρτι τοῦ εἰδώλου ὡς εἰδωλόθυτον ἐσθίουσιν,
      καὶ ἡ συνείδησις αὐτῶν ἀσθενὴς οὖσα μολύνεται.
      βρῶμα δὲ ἡμᾶς οὐ παραστήσει τῷ θεῷ:
      οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα, οὔτε ἐὰν φάγωμεν περισσεύομεν.
βλέπετε δὲ μή πως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενέσιν.
ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σὲ τὸν ἔχοντα γνῶσιν ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον,
οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν;
ἀπόλλυται γὰρ ὁ ἀσθενῶν ἐν τῇ σῇ γνώσει, ὁ ἀδελφὸς δι' ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν.
οὕτως δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς
καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν
εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε.
διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα,
ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω.

Nicholas Cabasilas, Life in Christ, 6 (150, 678-679)

Ἔρωτα δὲ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀρετῆς οὕτω λαβόντας καὶ διωγμῶν ὑπὲρ αὐτῶν εἰκὸς ἀνασχέσθαι καὶ φυγεῖν ἐλέσθαι δεῆσαν καὶ τὰ δεινότατα πάντων ἀκοῦσαι, καὶ τοῦτα χαίροντας, ὡς δὴ μεγίστων καὶ καλλίστων αὐτοῖς γαρῶν ἀποκειμένων ἐν οὐρανοῖς.

Ὁ γὰρ περὶ τὸν ἀθλοθέτην τῶν ἀγωνιζομένων ἔρως καὶ τοῦτο δύναται, καὶ περὶ τῶν μήπω φαινομένων ἄθλων ποιεῖ πιστεύειν αὔτῷ καὶ βεβαίας εἰς τὸ μέλλον ἐπὶ τοῦ παρόντος ἔχειν ἐλπίδας. Οὕτω τὰ Χριστοῦ τοὺς ἑκάστοτε λογιζομένους καὶ μελετῶντας καὶ μετρίους εἶναι ποιεῖ καὶ τῆς ἀνθρωπείας ἀπιγνώμονας ἀσθενείας, ὥστε μενθεῖν, καὶ πράους ἀποδείκνυσι καὶ δικαίους καὶ φιλανθρώπους καὶ σώφρονας καὶ εἰρήνης καὶ διαλλαγῶν ἀνθρώποις ἐργάτας, καὶ οὕτω Χριστοῦ καὶ τῆς ἀρετῆς περιεχομένους, ὥστε ὑπὲρ αὐτῶν οὐκ ἀνέχεσθαι μόνον, ἀλλὰ καὶ χαίρειν ὑβριζομένους καὶ ἥδεσθαι διωκομένους. Καὶ ὅλως τὰ μέγιστα τῶν ἀγαθῶν καὶ ὅθεν ἐστὶ μακάριους γενέσθαι, τῶν ἐννοιῶν ἀπολαύειν ἔξεστι τούτων καὶ οὕτω τηρῆσαι μὲν ἐν τῷ ἀγαθῷ τὴν γνώμην, τὴν δὲ γιγνομένην ὥραν καλὴν ἐργάσασθαι τὴν ψυχὴν, καὶ τὸν ἀπὸ τῶν μυστηρίων φυλάξαι πλοῦτον, καὶ τὸν βασιλικὸν μὴ ῥῆξαι μεδὲ ῥυπᾶναι χιτῶνα.

Διὰ τοῦτο κατθάπερ τὸ νοῦν ἔχειν καὶ λόγῳ χρῆσθαι τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἴδιον, οὕτω τὰ Χριστοῦ θεωρεῖν ἔργον εἶναι χρή νομίζειν τοῦ λογισμοῦ, μάλιστα μὲν ὅτι τὸ παράδειγμα, πρὸς ὃ δεῖ βλέπειν ἀνθρώπους, ἄν τέ τι δέῃ πράττειν ἐφ᾽ ἑαυτῶν αὐτοὺς, ἄν τε τοῖς ἄλλοῖς τῶν δεόντων ἡγεῖσθαι, μόνος ἐστὶν Ἰησοῦς, ὃς καὶ τῶν ἰδίων ἕνεκα καὶ τῆς πολιτείας πρῶτος καὶ μέσος καὶ τελευταῖος τὴν ἀλήθινὴν ὑπέδειξιν ἀνθρώποις δικαιοσύνην. Ἔπειτα καὶ γέρας ἐστὶν ὁ αὐτὸς καὶ στέφανος, ὃν δεῖ λαβεῖν ἀγωνισαμένους.

Οὐκοῦν εἰς ἐκεῖνον ὁρᾷν δεῖ καὶ τἀκείνου σκοπεῖν ἀκριβῶς, καὶ ὡς ἔνεστι πειρᾶσθαι καταμανθάνειν, ἱν᾽ εἰδῶμεν ὡς δεῖ πονεῖν. Τὰ γὰρ ἆθλα τοῖς ἀθληταῖς μετρεῖ τοὺς ἀγῶνας, καὶ ταῦτα ἀποσκοποῦντες τοὺς πόνους φέρουσι, τοσοῦτον εἰσάγοντες κατερίας, ὅσον ἐκεῖνα κάλλους ἔγνωσαν ἔχειν. Παρὰ πάντα δὲ ταῦτα τίς οὐκ οἶδεν, ἀνθ᾽ ὧν ἡμᾶς αὐτὸς ἐκτήσατο μόνος τοῦ αἵματος πριάμενος, ὡς οὐκ ἔστιν ἄλλος, ᾧ χρη δουλεύειν καὶ πρὸς ὃν δεῖ χρήσασθαι ἡμῖν αὐτοῖ, καὶ σώμασι καὶ ψυχαῖς καὶ ἔρωτι καὶ μνήμῃ καὶ τῇ κατὰ νοῦν ἐνεργείᾳ. Διὰ τοῦτο καὶ Παῦλος, «Οὐκ ἐστὲ,» φησὶν, «ἑαυτῶν· τιμῆς γὰρ ἠγοράσθητε.»

---

THURSDAY
1 Corinthians 9:1-17

οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος;
οὐχὶ Ἰησοῦν τὸν κύριον ἡμῶν ἑόρακα;
οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν κυρίῳ;
εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι:
ἡ γὰρ σφραγίς μου τῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν κυρίῳ.
ἡ ἐμὴ ἀπολογία τοῖς ἐμὲ ἀνακρίνουσίν ἐστιν αὕτη.
μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν φαγεῖν καὶ πεῖν;
μὴ οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν ἀδελφὴν γυναῖκα περιάγειν,
ὡς καὶ οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ κυρίου καὶ Κηφᾶς;
ἢ μόνος ἐγὼ καὶ Βαρναβᾶς οὐκ ἔχομεν ἐξουσίαν μὴ ἐργάζεσθαι;
      τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ;
      τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ τὸν καρπὸν αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει;
      ἢ τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει;
      μὴ κατὰ ἄνθρωπον ταῦτα λαλῶ, ἢ καὶ ὁ νόμος ταῦτα οὐ λέγει;
      ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται, οὐ κημώσεις βοῦν ἀλοῶντα.
      μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ θεῷ; ἢ δι' ἡμᾶς πάντως λέγει;
      δι' ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ὀφείλει ἐπ' ἐλπίδι ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν,
      καὶ ὁ ἀλοῶν ἐπ' ἐλπίδι τοῦ μετέχειν.
εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τὰ πνευματικὰ ἐσπείραμεν,
μέγα εἰ ἡμεῖς ὑμῶν τὰ σαρκικὰ θερίσομεν;
εἰ ἄλλοι τῆς ὑμῶν ἐξουσίας μετέχουσιν, οὐ μᾶλλον ἡμεῖς;
 
      ἀλλ' οὐκ ἐχρησάμεθα τῇ ἐξουσίᾳ ταύτῃ,
      ἀλλὰ πάντα στέγομεν ἵνα μή τινα ἐγκοπὴν δῶμεν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ.
      οὐκ οἴδατε ὅτι οἱ τὰ ἱερὰ ἐργαζόμενοι τὰ ἐκ τοῦ ἱεροῦ ἐσθίουσιν,
      οἱ τῷ θυσιαστηρίῳ παρεδρεύοντες τῷ θυσιαστηρίῳ συμμερίζονται;
      οὕτως καὶ ὁ κύριος διέταξεν τοῖς τὸ εὐαγγέλιον καταγγέλλουσιν ἐκ τοῦ εὐαγγελίου ζῆν.
      ἐγὼ δὲ οὐ κέχρημαι οὐδενὶ τούτων.
      οὐκ ἔγραψα δὲ ταῦτα ἵνα οὕτως γένηται ἐν ἐμοί,
      καλὸν γάρ μοι μᾶλλον ἀποθανεῖν ἤ― τὸ καύχημά μου οὐδεὶς κενώσει.
      ἐὰν γὰρ εὐαγγελίζωμαι, οὐκ ἔστιν μοι καύχημα:
      ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκειται: οὐαὶ γάρ μοί ἐστιν ἐὰν μὴ εὐαγγελίσωμαι.
      εἰ γὰρ ἑκὼν τοῦτο πράσσω, μισθὸν ἔχω:
      εἰ δὲ ἄκων, οἰκονομίαν πεπίστευμαι.

Cyril of Alexandria, Commentary on Isaiah, Liber 4:2 (PG 70, 938-939)

«Εὐφράνθητε, οὐρανοὶ, ὅτι ἠλέησεν ὁ Θεὸς Ἰσραήλ. Σαλπίσατε, θεμέλια τῆς γῆς, βοήσατε, ὄρη, εὐφροσύνην, οἱ βουνοὶ καὶ πάντα τὰ ξύλα τὰ ἐν αὐτοῖς, ὅτι ἐλυτρώσατο ὁ Θεὸς τὸν Ἰακὼβ, καὶ Ἰσραὴλ δοξασθήσεται»... Εὐφραινομένων τοίνυν τῶν οὐρανῶν, ὅτι ἠλέησεν ὁ Θεὸς τὸν Ἰσραὴλ καὶ οὔτι που τὸν κατὰ σάρκα μόνον, ἀλλὰ γὰρ καὶ τὸν κατὰ πνεῦμα νοούμενον· ἐσάλπισε τὰ θεμέλια τῆς γῆς, τοῦτ' ἔστιν οἱ τῶν εὐαγγελικῶν θεσπισμάτων ἱερουργοί· τούτων ἠχὴ διαπρύσια; προσηνέχθη πανταχοῦ, καὶ οἷά τινες σάλπιγγες ἀνεφώνησαν ἱεραὶ, τὴν τοῦ Σωτῆρος δόξαν περιαγγέλλουσαι τοῖς ἁπανταχοῦ, καὶ καλοῦσαι πρὸς ἐπίγνωσιν τοῦ Χριστοῦ τούς τε ἐκ περιτομῆς, καὶ τοὺς πάλαι τῇ κτίσει λατρεύοντας παρὰ τὸν Κτίστην.

Θεμέλια δὲ τῆς γῆς ὠνομάσθαι φαμὲν αὐτοὺς, διὰ ποίαν αἰτίαν; Ἔστι μὲν γὰρ ἁπάντων θεμέλιος καὶ ἀκατάσειστος ὑποβάθρα Χριστὸς, ὁ ἀνέχων ἅπαντα, καὶ διακρατῶν εἰς τὸ εὖ εἶναι τὰ ἐρηρεισμένα· ἐπ' αὐτῷ γὰρ πάντες ἐποικοδομούμεθα, οἶκος πνευματικὸς συναρμολογούμενοι διὰ Πνεύματος εἰς ναὸν ἅγιον, εἰς κατοικητήριον αὐτοῦ. Κατοικεῖ γὰρ ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ πίστεως.

θεμέλιοι δὲ προσεχέστεροι, καὶ ἐγγὺς μᾶλλον, ἢ καθ' ἡμᾶς νοηθεῖεν ἂν ἀπόστολοί τε καὶ εὐαγγελισταὶ, γεγονότες μὲν αὐτόπται καὶ ὑπηρέται τοῦ λόγου, γενόμενοι δὲ καὶ εἰς ἑδραίωμα πίστεως. Ταῖς γὰρ αὐτῶν παραδόσεσιν ἕπεσθαι δεῖν ἐγνωκότες, εὐθῆ καὶ ἀδιάστροφον τῷ Χριστῷ τὴν πίστιν τηρήσομεν. Εἵρηται γάρ που παρ' αὐτοῦ πρὸς τὸν θεσπέσιον Πέτρον (ὅτε σοφῶς καὶ ἀνεπιπλήκτως τὴν εἰς αὐτὸν πίστιν ὁμολογῶν ἔφασκεν· Σὺ εἶ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος)· «Σὺ εἶ Πέτρος. καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ θεμελιώσω μου τὴν Ἐκκλησίαν,» πέτραν, οἶμαι, λέγων τὸ ἀκράδαντον εἰς πίστιν τοῦ μαθητοῦ... ἀπόβλεπτοι γὰρ καὶ διαφανεῖς οἱ θεσπέσιοι μαθηταὶ, ἔργῳ τε καὶ λόγῳ διαπρεπεῖς.

οἱ δέ γε τῶν εὐαγγελικῶν θεσπισμάτων ἱερουργοὶ, καὶ τῶν παρὰ Χριστοῦ χαρισμάτων διάκονοι, εὐφροσύνην τῷ κόσμῳ διακηρύττουσιν. Ὅπου γὰρ ἄφεσις ἁμαρτιῶν, καὶ μὴν καὶ δικαίωσις ἐν πίστει, καὶ ἁγίου Πνεύματος μέθεξις, καὶ υἱοθεσίας λαμπρότης, καὶ οὐρανῶν βασιλεία, καὶ τῶν ὑπὲρ νοῦν ἀγαθῶν ἐλπὶς οὐ κατεψευσμένη, ἐκεῖ που πάντως ἐστὶν εὐφροσύνη καὶ χαρά.

---

FRIDAY
1 Corinthians 9:18-27

τίς οὖν μού ἐστιν ὁ μισθός;
ἵνα εὐαγγελιζόμενος ἀδάπανον θήσω τὸ εὐαγγέλιον,
εἰς τὸ μὴ καταχρήσασθαι τῇ ἐξουσίᾳ μου ἐν τῷ εὐαγγελίῳ.
ἐλεύθερος γὰρ ὢν ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, ἵνα τοὺς πλείονας κερδήσω:
      καὶ ἐγενόμην τοῖς Ἰουδαίοις ὡς Ἰουδαῖος, ἵνα Ἰουδαίους κερδήσω:
      τοῖς ὑπὸ νόμον ὡς ὑπὸ νόμον, μὴ ὢν αὐτὸς ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον κερδήσω:
      τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος, μὴ ὢν ἄνομος θεοῦ ἀλλ' ἔννομος Χριστοῦ, ἵνα κερδάνω τοὺς ἀνόμους:
      ἐγενόμην τοῖς ἀσθενέσιν ἀσθενής, ἵνα τοὺς ἀσθενεῖς κερδήσω:
      τοῖς πᾶσιν γέγονα πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω.
      πάντα δὲ ποιῶ διὰ τὸ εὐαγγέλιον, ἵνα συγκοινωνὸς αὐτοῦ γένωμαι.
οὐκ οἴδατε ὅτι οἱ ἐν σταδίῳ τρέχοντες πάντες μὲν τρέχουσιν,
εἷς δὲ λαμβάνει τὸ βραβεῖον; οὕτως τρέχετε ἵνα καταλάβητε.
πᾶς δὲ ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται,
ἐκεῖνοι μὲν οὖν ἵνα φθαρτὸν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δὲ ἄφθαρτον.
ἐγὼ τοίνυν οὕτως τρέχω ὡς οὐκ ἀδήλως, οὕτως πυκτεύω ὡς οὐκ ἀέρα δέρων:
ἀλλὰ ὑπωπιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ,
μή πως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι.

Baldwin of Canterbury, Treatise 12, for priests (PL 204, 533-536)

Vos dii rectores animarum, inter caetera quae attendenda sunt, hoc summopere attendite, quam sit res difficilis animas regere, et moribus singulorum servire, omnibus sese conformare, ut nihil differant a servis, cum sint domini omnium. Propter quod qui major est in vobis ut fiat sicut junior, non confunditur vocari servus servorum Dei.

Hujus servitutis legem ostendens Apostolus, quae sit, dicit: Cum liber essem ex omnibus, omnium me servum feci. Omnibus omnia factus sum, ut omnes facerem salvos. Ad rationem hujus servitutis demonstrandam pertinet etiam, quod scriptum est: Quanto magnus es, humilia te in omnibus. Ac si diceret: Secundum magnitudinem dignitatis, aequa sit mensura humilitatis. Humilitas in honore, honor est ipsius honoris, et dignitas dignitatis. Omnis dignitas ipso dignitatis nomine indigna est, si humilia dedignetur. Humilitas enim sicut causa, ita est et custodia honoris...

Videant itaque qui in honore sunt, ut se humiles in omnibus exhibeant exemplo Christi; qui sicut magister humilitatis, cum esset praecessor, factus est sicut ministrator; cum esset primus, factus est quasi novissimus, inclinans se usque ad pedes discipulorum. Exemplo humilitatis suae sicut mole gravi premit vos Christus usque ad humilia, ut subditi sitis etiam subditis. Hoc ergo sentite in vobis, quod et in Christo Jesu. Cum esset ille Deus in forma Dei, semetipsum exinanivit formam servi accipiens.

Et vos dii estis, exinanite vosmetipsos, et servilem formam assumite, ut interim efficiamini sicut homines propter homines, infirmi propter infirmos, omnium necessitates et infirmitates in vobis ipsis suscipientes, sicut ille qui dicit: Quis infirmatur, et ego non infirmor? Quis scandalizatur, et ego non uror? Oportet vos omnibus plus laborare, quia pro omnibus.

Si Christum diligitis, et justitiam diligite. Ipse enim factus est nobis sapientia a Deo et justitia, quando, cum non nosset peccatum, factus est pro nobis peccatum, ut nos efficeremur gratia Dei in ipso. Christus factus est hostia pro peccato, et sicut bonus pastor animam suam posuit pro ovibus suis, vobis relinquens exemplum, ut sequamini vestigia ejus. Christus Ecclesiam sanguine suo acquisivit, ad ostensionem nimiae charitatis suae qua dilexit eam, sanguinem suum pro ea fudit, et sic charitatem effudit. Hanc sic acquisitam, tam charam atque dilectam vobis commendavit, vobis commisit, quasi confidens de vobis, ut per vos confidat in ea cor viri sui.

Propterea, sicut diligitis Christum, et sicut de vobis confidere potest, sic custodite sponsam ejus in fide vestra, zelantes eam, non vobis, sed illi; ut exhibeatis eam virginem castam sponso suo Domino nostro Jesu Christo, qui est super omnia Deus benedictus in saecula. Amen.

---

SATURDAY
Corinthians 10:1-13

οὐ θέλω γὰρ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί,
ὅτι οἱ πατέρες ἡμῶν πάντες ὑπὸ τὴν νεφέλην ἦσαν καὶ πάντες διὰ τῆς θαλάσσης διῆλθον,
καὶ πάντες εἰς τὸν Μωϋσῆν ἐβαπτίσθησαν ἐν τῇ νεφέλῃ καὶ ἐν τῇ θαλάσσῃ,
καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πνευματικὸν βρῶμα ἔφαγον,
καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πνευματικὸν ἔπιον πόμα:
ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας: ἡ πέτρα δὲ ἦν ὁ Χριστός.
ἀλλ' οὐκ ἐν τοῖς πλείοσιν αὐτῶν εὐδόκησεν ὁ θεός,
κατεστρώθησαν γὰρ ἐν τῇ ἐρήμῳ.
      ταῦτα δὲ τύποι ἡμῶν ἐγενήθησαν,
      εἰς τὸ μὴ εἶναι ἡμᾶς ἐπιθυμητὰς κακῶν, καθὼς κἀκεῖνοι ἐπεθύμησαν.
      μηδὲ εἰδωλολάτραι γίνεσθε, καθώς τινες αὐτῶν:
      ὥσπερ γέγραπται, ἐκάθισεν ὁ λαὸς φαγεῖν καὶ πεῖν, καὶ ἀνέστησαν παίζειν.
      μηδὲ πορνεύωμεν, καθώς τινες αὐτῶν ἐπόρνευσαν, καὶ ἔπεσαν μιᾷ ἡμέρᾳ εἴκοσι τρεῖς χιλιάδες.
      μηδὲ ἐκπειράζωμεν τὸν Χριστόν, καθώς τινες αὐτῶν ἐπείρασαν, καὶ ὑπὸ τῶν ὄφεων ἀπώλλυντο.
      μηδὲ γογγύζετε, καθάπερ τινὲς αὐτῶν ἐγόγγυσαν, καὶ ἀπώλοντο ὑπὸ τοῦ ὀλοθρευτοῦ.
ταῦτα δὲ τυπικῶς συνέβαινεν ἐκείνοις,
ἐγράφη δὲ πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν,
εἰς οὓς τὰ τέλη τῶν αἰώνων κατήντηκεν.
ὥστε ὁ δοκῶν ἑστάναι βλεπέτω μὴ πέσῃ.
πειρασμὸς ὑμᾶς οὐκ εἴληφεν εἰ μὴ ἀνθρώπινος:
πιστὸς δὲ ὁ θεός, ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε,
ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑπενεγκεῖν.

Augustine of Hippo, Treatises on John, 45:9 (CCL 36, 392-393)

Sed non audierunt eos oues. maior haec quaestio est, non audierunt eos oues. ante aduentum domini nostri iesu christi, quo humilis uenit in carne, praecesserunt iusti, sic in eum credentes uenturum, quomodo nos credimus in eum qui uenit. tempora uariata sunt, non fides. quia et ipsa uerba pro tempore uariantur, cum uarie declinantur; alium sonum habet: uenturus est; alium sonum habet: uenit; mutatus est sonus, uenturus est, et uenit; eadem tamen fides utrosque coniungit, et eos qui uenturum esse, et eos qui eum uenisse crediderunt. diuersis quidem temporibus, sed utrosque per unum fidei ostium, hoc est per christum, uidemus ingressos.

nos credimus dominum iesum christum natum ex uirgine, uenisse in carne, passum esse, resurrexisse, in caelum adscendisse; totum hoc, sicut uerba auditis praeteriti temporis, impletum esse iam credimus. in eius sunt fidei societate nobis cum et illi patres, qui crediderunt de uirgine nasciturum, passurum, resurrecturum, in caelum adscensurum; illos enim ostendit apostolus ubi ait: habentes autem eumdem spiritum fidei, sicut scriptum est: credidi, propter quod locutus sum; et nos credimus, propter quod et loquimur. propheta dixit: credidi, propter quod locutus sum; apostolus dicit: et nos credimus, propter quod et loquimur. ut scias autem quod una sit fides, audi dicentem: habentes eumdem spiritum fidei, et nos credimus. sic et alio loco: nolo enim uos ignorare, fratres, quia patres nostri omnes sub nube fuerunt, et omnes per mare transierunt, et omnes in moysen baptizati sunt, in nube et in mari, et omnes eamdem escam spiritalem manducauerunt, et omnes eumdem potum spiritalem biberunt. mare rubrum significat baptismum; moyses ductor per mare rubrum significat christum; populus transiens significat fideles; mors aegyptiorum significat abolitionem peccatorum. in signis diuersis eadem fides; sic in signis diuersis, quomodo in uerbis diuersis; quia uerba sonos mutant per tempora, et utique nihil aliud sunt uerba quam signa. significando enim uerba sunt; tolle significationem uerbo, strepitus inanis est. significata ergo sunt omnia.

numquid non eadem credebant, per quos haec signa ministrabantur, per quos eadem quae credimus, prophetata praenuntiabantur? utique credebant; sed illi uentura esse, nos autem uenisse. ideo et sic ait: eumdem potum spiritalem biberunt. spiritalem eumdem, nam corporalem non eumdem. quid enim illi bibebant? bibebant enim de spiritali sequente petra; petra autem erat christus. uidete ergo, fide manente, signa uariata. ibi petra christus, nobis christus quod in altari dei ponitur. et illi pro magno sacramento eiusdem christi biberunt aquam profluentem de petra; nos quid bibamus norunt fideles. si speciem uisibilem intendas, aliud est; si intellegibilem significationem, eumdem potum spiritalem biberunt. quotquot ergo illo tempore crediderunt uel abrahae, uel isaac, uel iacob, uel moysi, uel aliis patriarchis, aliis que prophetis christum praenuntiantibus, oues erant, et christum audierunt; non alienam uocem, sed ipsius audierunt.

---